چو عضوی به درد آورد روزگار!

نمی‌دونم فقط کشور ما این‌همه حادثه و اتفاق تلخ می‌بینه یا تو بقیه کشورها همین‌طوره! هر از چند گاهی یه اتفاق تلخ میفته که کل کشور رو درگیر خودش می کنه! هر چند سال یه بار یه فاجعه بزرگ مثه زلزله یا سیل رخ میده که یه بخشی از مردم رو داغدار و مصیبت زده می کنه و باقی مردم کشور هم از بار این مصیبت آزرده‌خاطر میشن. و البته خیلی زیبا و خودجوش شعر زیبای "بنی‌آدم اعضای یکدیگرند" رو به عینیت درمیارن. نمونه‌های قبلیش هم کم نبودن، زلزله رودبار یا زلزله بم شاید از بزرگترین نمونه‌هاش باشن.

پیشرفت تکنولوژی روی همه مسائل تاثیر میذاره. مخصوصا در شیوه و کیفیت اطلاع‌رسانی! در زلزله مهیب سرپل‌ذهاب هم تاثیر شبکه‌های اجتماعی و فضای اطلاع‌رسانی حاکم بر اون‌ها رو شدیدا احساس کردیم. از همون ساعت‌های اول اخبار میران خسارات و تلفات مخابره می‌شد و هرجایی که کسری بابت کمک‌ها وجود داشت به اطلاع مسئولان می‌رسید تا رسیدگی بشه.

این وسط نباید از تلاش‌های مردمی ساده گذشت. کمک‌های مردمی خیلی خوب و کامل در منطقه وجود داشت که اغلب با همراهی سلبریتی‌ها و چهره‌های شناخته‌شده انجام می‌شد. مِن جمله این افراد میشه به "علی دایی"، "لیلا بلوکات"، "جواد خیابانی"، "صادق زیباکلام" و خیلیای دیگه اشاره کرد که شخصا در جمع‌آوری کمک‌ها و حتی رسوندن کمک‌ها به منطقه حضور داشتند.

اما مشکلی که وجود داشت و بنظرم حل اون میتونست سرعت بیشتری به رسوندن کمک‌ها بکنه، عدم یکپارچگی کانال‌های جمع‌آوری کمک‌ها بود. تقریبا چندین شماره حساب شخصی متفاوت برای کمک نقدی معرفی شده بود که خود زمینه‌ای برای افراد سودجو بوجود می‌آورد تا دست به کلاهبرداری بزنن. کما اینکه در اخبار داشتیم چند نفری با این اتهام دستگیر شدن.

بنظرم همونطور که استفاده از شبکه‌های اجتماعی در حوادث اینچنینی باید بعنوان تجربه‌ای مفید اندوخته بشه، ساماندهی و سازماندهی کمک‌های مردمی و نحوه مشارکت چهره‌های شناخته‌شده و سلبریتی‌ها نیز باید بهسازی شود تا زمینه برای سواستفاده افراد شیاد فراهم نشود. یه سازمان خیریه که به دولت هم وابستگی نداره خیلی میتونه در هنگام وقوع اینجور مشکلات کمک کنه. البته اینجور سازمانها وجود داره، منتها بخاطر شتاب‌زدگی و کمتر شناخته بودنش در حادثه سرپل‌ذهاب محجور واقع شد. "جمعیت دانشجویی امام علی" یکی از این سازمان هاست.

اگر علاقه‌مند به فعالیت‌های این خیریه هستید می‌تونید نگاهی به وبسایتشون به آدرس www.sosapoverty.org بندازید.

و ناگهان همه چیز لرزید و لرزید و لرزید...

بخاطر مسافرت یک روزه و عجله­‌ای که داشتم نشد بلاگ رو آپ کنم. از طرفی وقتی رسیدم خونه با صحنه جابجایی اتاقم بدون اجازه (!) روبرو شدم که باعث شد یک روز کامل رو درگیر تمیزکاری و جابجایی اتاق کنم و نهایتا دو روز بلاگ آپ نشد.

صبح امروز (یکشنبه) که بیدار شدم، به عادت همیشه گوشی اول رفتم سراغ اخبار دنیای مجازی و توئیتر که خبر زلزله رو شنیدم. اون موقع حدود 10 ساعتی از زلزله گذشته بود ولی آمار جان­‌باخته­‌ها و زخمی­‌ها هنوز داشت زیاد می­شد. این صحنه برام تکراری بود. صبح پنجم دی­‌ماه سال هشتاد و دو وقتی بابا طبق عادت هر روز، تلویزیون رو برای شنیدن اخبار روشن کرد، قبل از هرچیز نوار مشکی گوشه تلویزیون تو ذوق می­زد. بعد هم حضور هنرمندهای مختلف برای ابراز همدردی و دعوت مردم به کمک­‌های نقدی و غیرنقدی برای زلزله زده­‌ها بود. امروز صبح دقیقا مثه صبح روز زلزله بم بود!

الحق و الانصاف هم مردم بی دریغ و چشم داشت تو مکان­‌هایی که از قبل تدارک دیده­‌شده بود حاضر می­‌شدن و کمک می­کردند. این نوع­دوستی و محبت مردم به همدیگه همیشه من رو به تعجب وامیداشته. گاه دیدم یا شنیدم دونفری که شاید سال­‌ها باهم اختلاف هم داشتن سر یه حادثه تمام کدورت­‌ها رو فراموش میکنن. ما این‌چنین مردمی هستیم!
در هر صورت بلایای طبیعی اجتناب­‌ناپذیره، اما چیزی که مهمه اینه که زندگی ادامه داره و ما باید با نتایج حاصل از این اتفاقات و خاطره­‌هاشون زندگی کنیم. همون‌طور که امروز، در روز اول زلزله شدید سرپل­‌ذهاب دیدم که بچه­‌ای به دنیا اومد، حس جاری بودن زندگی هم همین‌قدر زنده است. تولدی که نوید ادامه زندگی رو می­داد. و البته که تمام زندگی همینه. میون غصه­‌ها و دردها همیشه نوری هست که به بهترشدن زندگی امید میده.

بنظرم فلسفه زندگی همینه. به تکرار، تاریخ بهمون نشون داده که همینه! تا شقایق هست زندگی باید کرد!
این حادثه ناگوار اولین حادثه نیست که در کشور افتاده و آخرین هم نخواهد بود، اما در انتها چیزی که می­‌میونه نمایی از شخصیت و چهره ملت ماست که در دنیا خواهد ماند!

اگر دوست دارین کمکی بکنید بنظرم جمعیت امام علی بهترین گزینه است. در داخل از کشور دسترسی به جمعیت آسونه، اما برای عزیزان خارج از کشور شاید عکس زیر راه‌گشا باشه!